Podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku, premier Włoch Giorgia Meloni przedstawiła kompleksowe stanowisko wobec najpilniejszych kryzysów międzynarodowych, łącząc ostry atak na rosyjską agresję w Ukrainie z wyważoną, choć warunkową propozycją uznania Palestyny. Jej wystąpienie odbywało się w cieniu napięć wewnętrznych we Włoszech, gdzie opozycja od miesięcy domagała się bardziej stanowczych działań wobec Izraela.
Stanowisko wobec rosyjskiej agresji
Meloni poświęciła znaczną część przemówienia na bezprecedensowe potępienie działań Rosji. Jej słowa niosły się echem po sali: „Federacja Rosyjska, stały członek Rady Bezpieczeństwa ONZ, świadomie podeptała artykuł 2 Karty Narodów Zjednoczonych, naruszając integralność i suwerenność innego państwa, z zamiarem aneksji jego terytorium”. Premier podkreśliła, że agresja ta miała dalekosiężne konsekwencje, gdyż „wojna w Ukrainie rozpaliła inne ogniska kryzysów, a ONZ stała się jeszcze bardziej podzielona”. W mocnym akcencie zaznaczyła, że Moskwa „wciąż nie wykazuje gotowości do poważnych negocjacji pokojowych”, co podważa fundamenty współpracy międzynarodowej.
Wyważone stanowisko w sprawie Bliskiego Wschodu
W kwestii palestyńskiej premier zaprezentowała niezwykle zniuansowane podejście, ogłaszając: „Uznanie Palestyny jest uzależnione od dwóch warunków: uwolnienia zakładników i wykluczenia Hamasu z jakiejkolwiek dynamiki rządzenia”. To warunkowe stanowisko, choć krytykowane przez część komentatorów jako zbyt ostrożne, odzwierciedlało głębokie zrozumienie złożoności konfliktu. Meloni zachowała równowagę, uznając prawo Izraela do obrony, ale jednocześnie stwierdzając, że „Izrael przekroczył granicę proporcjonalności”, a ofiarą działań wojennych „w nadmiernym stopniu padła ludność cywilna”.
Krytyka multilateralizmu i wezwanie do reform
Meloni dołączyła do grona przywódców kwestionujących efektywność obecnego systemu ONZ, wskazując, że świat z 1945 roku „był zupełnie inny”. Jej odwołanie do „trzeciej wojny światowej w kawałkach” i statystyka 56 konfliktów zbrojnych toczących się obecnie na świecie stanowiły mocny argument za reformą. Włoska premier zdaje się rozumieć, że w erze narastającej rywalizacji mocarstw, kraje takie jak Włochy muszą aktywnie kształtować międzynarodowe instytucje, aby chronić swoje interesy.
Konfrontacja z opozycją: polityka zagraniczna jako narzędzie wewnętrznej walki
Ostry atak Meloni na włoską opozycję uczestniczącą w propalestyńskiej flotylli Sumud odsłonił głębokie podziały polityczne we Włoszech. Jej retoryczne pytanie: „Czy Włochy powinny wysłać okręty wojenne i wypowiedzieć wojnę Izraelowi?” stanowiło nie tylko krytykę konkretnej inicjatywy, ale także element szerszej strategii budowania wizerunku odpowiedzialnego przywództwa w kontraście do „nieodpowiedzialności” opozycji. Ten epizod uwidacznia, jak bardzo polityka zagraniczna stała się terenem wewnętrznej rywalizacji politycznej.
Perspektywy włoskiego przywództwa
Wystąpienie Meloni na forum ONZ wyznacza nowy rozdział w historii włoskiej polityki zagranicznej. Premier zdaje się ugruntowywać pozycję lidera wśród państw średniej wielkości, które poszukują swojej roli w coraz bardziej złożonym środowisku międzynarodowym. Sukces jej wizji będzie zależał od zdolności do przełożenia śmiałych deklaracji na konkretne osiągnięcia dyplomatyczne oraz znalezienia równowagi między aspiracjami międzynarodowymi a wewnętrznymi realiami politycznymi
Zdjęcie: giorgiameloni.it